Σαύρα του Μοριά
Το ολικό μήκος σώματος φτάνει τα πέντε εκατοστά με την ουρά να φτάνει σε διπλάσιο μήκος. Παρουσιάζει έντονο φυλετικό διμορφισμό ως προς το χρωματισμό του σώματος. Τα θηλυκά έχουν ενιαίο ανοιχτό ή σκούρο καφέ χρώμα ραχιαία, ενώ τα αρσενικά έχουν καφέ-λαδί χρώμα στη ράχη, μαύρες πλευρές με υπόλευκες, κίτρινες ή τουρκουάζ κηλίδες και δύο φωτεινές γραμμές πλευροραχιαία κατά μήκος του σώματος από το μάτι μέχρι τη βάση της ουράς. Οι φολίδες της είναι μεγάλες και έντονα τροπιδωτές και δίνουν στο δέρμα μια τραχιά υφή.
Πρόκειται για μικρή ημερόβια σαύρα, αρκετά ντροπαλή, η οποία αποφεύγει τις υψηλές θερμοκρασίες και την παρατεταμένη έκθεση. Συναντάται σε σχετική ποικιλία ενδιαιτημάτων όπως ανοιχτά δάση, ρεματιές, ξερολιθιές με μεσογειακή μακκία, ελαιώνες, ακόμα και σε κήπους χωριών. Συχνά σκαρφαλώνει σε κορμούς δέντρων για να λιαστεί. Πολύ συχνά κινείται μέσα και κάτω από τη φυλλοστρωμνή όπου μπορεί να κρύβεται και συγχρόνως να κυνηγάει τη λεία της, δηλαδή μικρά ασπόνδυλα όπως έντομα, αράχνες και ακάρεα. Ζευγαρώνει κατά την περίοδο μεταξύ Μαρτίου και Ιουλίου και τα θηλυκά γεννούν 4-8 μικρά αυγά.
Πρόκειται για ενδημικό είδος της χώρας μας και απαντά μόνο σε Πελοπόννησο, Κεφαλονιά, Ιθάκη, Ζάκυνθο, Στροφάδες, Σαπιέντζα Μεσσηνίας και στη νησίδα Ψιλή (Αργολικός κόλπος).
Περιλαμβάνεται στο Παράρτημα IV της Οδηγίας των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ, και στο Παράρτημα II της Σύμβασης της Βέρνης. Προστατεύεται από την ελληνική νομοθεσία με το ΠΔ 67/81. Χαρακτηρίζεται ως Σχεδόν Απειλούμενο (NT), τόσο από την IUCN (2020), όσο και από το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009). Η κατάσταση διατήρησης του είδους χαρακτηρίζεται ως ικανοποιητική. Οι απειλές του είδους αφορούν καταστροφή και υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων του από τις ανθρώπινες δραστηριότητες και την οικιστική ανάπτυξη.
