Κεχρίτης
Ο κεχρίτης έχει παρόμοιο σωματότυπο με τον πολύ συγγενικό λαφιάτη (Elaphe quatuorlineata). Το ολικό του μήκος σπάνια ξεπερνά τα 150 εκατοστά. Τα ανήλικα άτομα είναι σχεδόν πανομοιότυπα με αυτά του λαφιάτη, γκρίζα με σκούρες καφέ ή μαύρες κηλίδες. Καθώς ο κεχρίτης προχωρά προς την ενηλικίωση, οι κηλίδες γίνονται πιο αμυδρές και το χρώμα του φόντου κιτρινίζει και αποκτά πολυάριθμα μικρά στίγματα. Η κοιλιά, ο λαιμός και οι άνω χειλικές φολίδες έχουν κίτρινο χρώμα στα μεγάλα ενήλικα άτομα. Ανήλικα και ενήλικα φέρουν χαρακτηριστικό σκούρο καφέ σχέδιο στο κεφάλι και μια σκούρα λωρίδα από το μάτι προς τα πίσω και κάτω, έως την άκρη του στόματος. Οι φολίδες είναι ελαφρώς τροπιδωτές.
Πρόκειται για μη δηλητηριώδες φίδι. Ο κεχρίτης έχει παρόμοια οικολογικά χαρακτηριστικά με αυτά του πολύ συγγενικού λαφιάτη. Συναντάται τόσο σε υγροτόπους, όσο και σε πιο ξηρά ενδιαιτήματα, όπως για παράδειγμα με βλάστηση μεσογειακής μακκίας και καλλιέργειες σιτηρών. Σκαρφαλώνει και κολυμπά επιδέξια ψάχνοντας για νεοσσούς και αυγά σε δέντρα, θάμνους και καλαμιώνες. Τρέφεται επίσης με Τρωκτικά και Ερπετά.
Το είδος εξαπλώνεται σε όλη την Τουρκία και καταλαμβάνει μια μεγάλη γεωγραφική ζώνη γύρω από τη Μαύρη Θάλασσα και την Κασπία. Στην Ελλάδα τον συναντάμε μόνο στην ανατολική Μακεδονία και Θράκη, από τον ποταμό Νέστο και ανατολικότερα. Δυτικά του Νέστου αντικαθίσταται από τον λαφιάτη. Αναφορές για την παρουσία του είδους σε Θάσο και Σαμοθράκη χρειάζονται επιβεβαίωση.
Το είδος περιλαμβάνεται στα Παραρτήματα II και IV της Οδηγίας των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ, στο ΠΔ 67/81 και στο Παράρτημα II της Σύμβασης της Βέρνης. Χαρακτηρίζεται ως Μειωμένου Ενδιαφέροντος (LC), τόσο από την IUCN (2020), όσο και από το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009). Η κατάσταση διατήρησης του είδους χαρακτηρίζεται ως ικανοποιητική. Οι κύριες απειλές του στη χώρα μας είναι η εσκεμμένη θανάτωση, οι δρόμοι και οι πυρκαγιές.
