Φίδι της Γυάρου
Σχετικά μικρό φίδι που φτάνει έως 90 εκατοστά σε μήκος, συνήθως όμως μικρότερο. Τα ανήλικα άτομα είναι πανομοιότυπα με αυτά της δενδρογαλιάς (Hierophis gemonensis). Τα ενήλικα αρσενικά αποκτούν ένα ενιαίο ολόμαυρο χρώμα, ενώ τα θηλυκά φαίνεται να διαφέρουν, αποκτώντας ένα πιο ανοιχτό, μολυβί χρώμα, διατηρώντας όμως χαρακτηριστικά της ανήλικης φάσης, όπως την υπόλευκη κοιλιά και κάτω γνάθο και τα λευκά στίγματα που εντοπίζονται στις άκρες των ραχιαίων φολίδων. Οι φολίδες είναι λείες και γυαλιστερές.
Μη δηλητηριώδες φίδι. Ελάχιστα είναι γνωστά για την οικολογία του πληθυσμού της Γυάρου καθότι δεν έχει μελετηθεί επαρκώς, ενώ φαίνεται να είναι διαφοροποιημένος από τους πληθυσμούς στις περιοχές προέλευσης. Πρόκειται για ταχύτατο και πολύ νευρικό φίδι που κυνηγά τη λεία του ενεργητικά, κυρίως σαύρες που απαντούν στο νησί. Αποφεύγει την έκθεση στις υψηλές θερμοκρασίες και παρατηρείται ευκολότερα με συννεφιά. Το ενδιαίτημα της Γυάρου αποτελείται από φρυγανική βλάστηση, βράχους και ερείπια.
Το είδος εξαπλώνεται σε μεγάλη έκταση που περιλαμβάνει ολόκληρη την Ιταλία, τη Σικελία, τη Σαρδηνία, την Κορσική και την κεντρική και νότια Γαλλία έως τα Πυρηναία Όρη. Στην Ελλάδα συναντάται μόνο στο νησί της Γυάρου, όπου υπολογίζεται ότι εισήχθη κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, με περιοχή προέλευσης την Ιταλία.
Ως είδος περιλαμβάνεται στο Παράρτημα IV της Οδηγίας των Οικοτόπων 92/43/ΕΟΚ και στο Παράρτημα II της Σύμβασης της Βέρνης. Χαρακτηρίζεται ως Μειωμένου Ενδιαφέροντος (LC) από την IUCN (2020), αλλά ως Τρωτό (VU) από το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας (2009), καθώς ο ελληνικός πληθυσμός περιορίζεται μόνο στη Γυάρο, όπου μεγάλης κλίμακας ανθρώπινες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να τον θέσουν σε κίνδυνο. Η κατάσταση διατήρησης του είδους χαρακτηρίζεται ως ικανοποιητική σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά είναι άγνωστη σε εθνικό.
